De olympische kampioene die het wereldkampioenschap laat schieten en in plaats daarvan geschiedenis schrijft aan de andere kant van de wereld: dat is precies wat Sifan Hassan deed. In Sydney, tijdens de allereerste editie van de marathon als World Marathon Major, knalde ze naar 2:18:22 en verpulverde ze het parcoursrecord met ruim drie minuten. Een statement, en niet alleen voor haar eigen erelijst.
Waarom Sydney en niet het WK?
De keuze was hard maar helder. Het WK atletiek in augustus, gevolgd door een marathon op 31 augustus in Sydney: dat is simpelweg te kort op elkaar als je op topniveau wil presteren. Hassan, die in Parijs olympisch goud pakte op de marathon en brons op zowel de 5.000 als de 10.000 meter, koos voor de weg. Voor het eerst sinds 2015 liet ze een WK schieten. In ruil daarvoor kreeg ze de kans om de eerste World Marathon Major op Australische bodem te winnen.
Die timing woog zwaar. Sydney debuteerde als zevende Abbott World Marathon Major, naast Tokyo, Boston, Londen, Berlijn, Chicago en New York. Voor Australië is dat een mijlpaal: een Major in Oceanië, in de Zuidelijke hemisfeer, met mondiale uitstraling. Grote startvelden, stevige kwaliteitsnormen en een strakke anti-dopingstructuur horen daarbij. Het label opent deuren voor elites én recreanten, sponsors en media.
De wedstrijd zelf verliep op haar voorwaarden. Na een vlotte start dook de kopgroep bij 10 kilometer in 32:12 door de mat. Hassan holde met mannelijke tempomakers en nestelde zich samen met Brigid Kosgei, de voormalige wereldrecordhoudster, in een groep van zes. Halverwege, in 1:10:01, lag het tempo precies in de bandbreedte voor een snelle eindtijd, zonder over de schreef te gaan.
Het beslissende moment kwam na 35 kilometer, op het stuk waar de benen echt spreken. Hassan versnelde, zette de concurrentie onder druk en sloeg een gat dat niet meer dichtliep. Opvallend detail: met 1:08:21 in de tweede helft liep ze een negatieve split van ruim anderhalve minuut. Dat is niet alleen klasse, het is koersintelligentie. Kosgei finishte als tweede in 2:18:56. Samen werden ze de eerste vrouwen onder de 2:20 op Australische bodem.
De tijd van 2:18:22 is stevig op elk parcours, maar in Sydney extra indrukwekkend. Het traject is glooiend, bekend om passages over iconische plekken als de Harbour Bridge en de finish bij het Opera House. Eind augustus is het daar late winter: koeler dan het Europese zomerseizoen, maar nog altijd gevoelig voor wind en een paar pittige klimmetjes. Dan zo’n negatieve split neerzetten zegt veel over dosering en inhoud.
Wat deze winst zegt over haar loopbaan en de Majors
De overwinning in Sydney is Hassan’s vierde zege in zes marathons. Eerder won ze Londen (2023), Chicago (2023) en de olympische marathon in Parijs (2024). Dat palmares is ongewoon voor iemand die ook op de baan medailles verzamelt. De overstap tussen 5.000/10.000 meter en de marathon is mentaal en fysiek een andere sport; zij toont dat het kan, en dat het op topniveau kan.
Dat ze het WK liet schieten is geen affront aan de baan, eerder een teken van hoe vol de internationale kalender zit. Wie een Major wil winnen, doet dat niet “erbij”. Tussen reisdagen, herstel en de noodzaak van specifieke marathontempo’s blijft er weinig ruimte over om op het WK tegelijk voor goud te gaan. Hassan’s keuze is daarmee ook een signaal: atleten sturen steeds vaker op piekmomenten die sportief en commercieel het meest tellen.
Voor Sydney is dit de droomstart. Een olympisch kampioene die een parcoursrecord neerzet, twee vrouwen onder 2:20, en een mondiaal podium dat meteen levert: beter kun je een Major niet lanceren. Organisatorisch legt het de lat hoog, maar het zal de massaloop in het kielzog een duw geven. Tienduizenden starters, meer internationale interesse, en een duidelijk plekje op de wereldkalender: dit is de stap waar Australische wegatletiek al jaren naartoe werkte.
Nog iets over het wedstrijdformat: de inzet van mannelijke tempomakers, zoals in Sydney, is in gemengde wedstrijden toegestaan. Wereldrecords kennen daarom een onderscheid tussen “mixed race” en “women-only” omstandigheden, maar voor parcoursrecords en de dagzege maakt dat geen verschil. De kern blijft: je moet het lopen. En in Sydney legde Hassan het tempo op dat de rest brak.
Voor Nederland is de winst meer dan een headline. Het bevestigt dat het zwaartepunt van haar seizoen op de marathon ligt en dat ze daarin toonaangevend is. De KNWU—en vooral de fans—weten waar ze haar kunnen verwachten: niet elk kampioenschap, wel bij de grootste stadsmarathons en op de momenten dat ze de meeste impact kan maken.
Wat nu? De herfstklassiekers in Berlijn, Chicago en New York komen eraan, maar na Sydney is rust en herstel logisch. Het grotere plaatje is duidelijk: Hassan plant weinig, maar raak. En deze Sydney-winst, in de primeur van een nieuwe Major, zal nog lang doorwerken. In haar erelijst. In de status van de World Marathon Majors. En in het zelfvertrouwen van een atleet die de sport op haar eigen manier vormgeeft.