The Cure, Foo Fighters en Twenty One Pilots headliners Pinkpop 2026 in Landgraaf

De 55e editie van Pinkpop FestivalLandgraaf staat op de kalender: van vrijdag 19 tot en met zondag 21 juni 2026. En de hoofdacts? The Cure, Foo Fighters en Twenty One Pilots. Dat is niet zomaar een lineup — dat is een tijdreis, een generatie-overstijgende feestdag, een herinnering aan je eerste concert, je eerste Dr. Martens, je eerste nacht waarop de muziek je hart beter maakte dan de liefde ooit deed. En ja, het gebeurt echt. In Landgraaf. Op dat veld waar regen altijd een regenboog meebrengt, en waar de lucht zich openbaart als een zacht geluid dat je nooit meer vergeet.

Waarom Pinkpop nog steeds de ziel van Nederlandse muziek is

Deze editie is de 55e. Vijfentwintig jaar voor je geboren werd, begon Pinkpop. En het is nooit gestopt. Geen grote bedrijfsacquisities, geen al te agressieve commercialisering — gewoon muziek, mensen, en een veld in Limburg dat elk jaar opnieuw wordt getoetst aan de kracht van live geluid. Het is een instelling. Een traditie. Een plek waar ouders met hun kinderen naar toe gaan, waar tieners hun eerste muziekervaringen maken, en waar oudere fans nog steeds hun ogen dichtdoen bij de eerste noten van ‘Boys Don’t Cry’. Veronica Tlapanco Szabó, schrijfster van Numero Netherlands, beschrijft het als: ‘Mijn hele middelbare schooltijd kan samengevat worden in een paar Dr. Martens, eindeloze ronden door de oude stad, en een eindeloze herhaling van ‘Boys Don’t Cry’ van The Cure.’ En nu? Nu komt ze diezelfde song weer live horen. Niet op een oude cassette. Niet op YouTube. Maar op het grote scherm, met een publiek van tienduizenden die hetzelfde voelen.

De hoofdacts: van nostalgie naar toekomst

Foo Fighters sluit het festival af op zondag 21 juni. Dave Grohl, de man die in 1994 alleen in een huisstudio het eerste album opnam na de dood van Kurt Cobain, komt terug met zijn elfde plaat, ‘Here We Are’. En hoewel de dood van drummer Taylor Hawkins in 2022 de diepste val was die de band ooit meemaakte, speelt de band nu met een kracht die niet te ontkennen is. De setlist? ‘Everlong’, ‘Best of You’, ‘The Pretender’ — songs die in de lucht blijven hangen, zoals een zonnestraal die door de bomen valt op een zomeravond. Het is geen concert. Het is een gebed.

The Cure daarentegen is een soort muzikale tijdmachine. Robert Smith en zijn band hebben de post-punk, de gothic en de emotionele rock gedefinieerd. Ze zijn de band die je luisterde toen je jezelf niet begreep. En nu, bijna 45 jaar na hun debuut, komen ze terug naar het veld waar je als tiener voor het eerst begreep dat muziek je kon redden. Geen herhaling. Geen nostalgia-trap. Gewoon: waarheid.

En dan Twenty One Pilots. De band die uit Columbus, Ohio, kwam met een mix van rap, elektronica en punk die jongeren wereldwijd aansprak. Hun nummers zijn als een schreeuw in een lege kamer — en nu komen ze naar een land waar ze al jaren een volkomen eigen cultus hebben. Ze zijn de toekomst. Maar ook de verlenging van het verleden.

De ondersteunende acten: een generatie in balans

De lijst met andere artiesten is geen bijzaak — het is de ziel van Pinkpop. Editors, Franz Ferdinand en White Lies — drie bands die de rock van een hele generatie hebben gevormd. Muziek met zwaarheid, met emotie, met een beetje duisternis. En dan de nieuwe generatie: Zara Larsson, met ‘Lush Life’ die nergens meer uit de radio verdwijnt; Wet Leg, met hun scherpe, grappige indie; YUNGBLUD, die de grenzen van genre verbrandt; en Lauren Spencer Smith en Alessi Rose, de jonge stemmen die je over een paar jaar als ‘ik heb ze ontdekt’ zult verhalen.

Er is een reden dat Pinkpop niet alleen een festival is, maar een cultuur. Het houdt de balans. Het laat je niet alleen naar de grote namen kijken. Het laat je ook ontdekken. Dat is waarom het nog steeds werkt.

Wat er nog onbekend is — en waarom dat goed is

Er zijn geen ticketprijzen bekend. Geen exacte setlijsten. Geen aantallen bezoekers. Geen financiële cijfers. En dat is precies waarom het nog steeds magisch voelt. In een tijd waar alles gepland, gepost en geprofileerd wordt, blijft Pinkpop een ruimte zonder algoritme. Je weet niet wat je gaat zien. Je weet alleen dat je er wilt zijn. Dat de regen mogelijk komt. Dat de lucht een regenboog zal brengen. Dat je na drie dagen met een pijnlijk hart en een lachend gezicht naar huis gaat.

De historische context: waarom dit meer is dan muziek

Pinkpop begon in 1970. In die tijd was Nederland nog een land dat zichzelf zocht. De oorlog was voorbij, maar de vrede was nog niet volledig. Muziek werd de nieuwe taal. En Pinkpop werd de plek waar die taal werd gesproken. Sindsdien is het een constante. Door de jaren 80 met de post-punk, de jaren 90 met de grunge, de 2000s met de indie-revival, en nu met de hybride geluiden van Twenty One Pilots en Wet Leg. Het is een spiegel. En in 2026 zal het spiegelen wat we allemaal nog steeds zoeken: verbinding. Herkenning. Zelfverstaanbaarheid.

De band die op hetzelfde veld stond als The Cure in 1983, is nu met haar kinderen terug. En die kinderen? Die zullen in 2046 met hun eigen kinderen terugkomen. Dat is de kracht van Pinkpop. Niet de grootste. Niet de meest geavanceerde. Maar de meest menselijke.